12 Kasım 2008

12 Kasım 1999

Yıkılmış bir bina veya gözyaşları icinde bir insan fotografı koymuyorum bu yazıya, koyamıyorum,icim el vermiyor. Cok bir sey de yazamayacagım cünkü o günü düşündükce insanın bogazı dügümleniyor, eli klavyeye gitmez oluyor. Bu yazının tek bir amacı var, o da 12 Kasım Düzce depremi'nin unutulmadıgını gostermek. 17 Agustos'un hep gölgesinde kalmış, ancak zamanında canımızı cok acıtmış bir gün aslında 12 Kasım.

Onca vatandaşımızın vefatından sonra cok bir şey degişmedi ülkede dogal afetlere karşı önlem konusunda. Bireylerin elinde olsa, belki sen ben o bir şeyler yapabilirdik ama, ne gücümüz var ne de imkanımız. Tek yapabildigimiz, o günü unutmamak ve unutturmamak. Allah tekrarını bu yurda ve bu yurdun insanına yaşatmasın. Vefat eden vatandaşlarımızın mekanlari cennet, ruhları şad olsun. Amin.

3 yorum:

es dedi ki...

amin,sadece bizim ülkemize değil hiç bir ülkeye yaşatmasın Rabbim,annemin deprem anında yüksek sesle ettiği dualar kulağımda hala..
kimseler yaşamasın bir daha,ölenlerin mekanı cennet olsun,kalanların yüreklerindeki o sızılar azalsın inş

Gokhanson dedi ki...

şu acetoyu çıkartır mısın aradan?please...adam kendisinde bi tane blog taşımıyor bjkden bahseden....inatla...futbolsevermiş..

es dedi ki...

kayseri sallanıyor 2 gündür..
korkuyorum..